4.48

4.48  is enerzijds een ijzersterke toneeltekst maar anderzijds ook een authentieke, precieze en ontroerende poging om processen te beschrijven die zich afspelen in dat grotendeels onzichtbaar gebied tussen bewustzijn en onderbewustzijn, tussen eenzaamheid en dialoog, tussen liefde en agressie, tussen zwemmen of verzuipen.

4.48  van Sarah Kane ligt al 25 jaar bij Roover Sara Debosschere op tafel: “Regelmatig komt de tekst onder mijn aandacht, neem ik hem vast, blader erin en leg hem weer neer”. Na al die jaren brengt Debosschere de tekst nu opnieuw tot leven op scène.

“Zoals bij zovelen veroorzaakte mijn eerste ontmoeting met de tekst een schok", zegt Debosschere. "Ik zie het nog voor me, ik was 21, en stond aan het begin van een moeilijke periode. Op dat moment in mijn leven kwam de tekst te dichtbij en leek het feit dat iemand deze tekst ooit zou spelen voor mij onmogelijk. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar psychische kwetsbaarheid deel uitmaakte van ons dagelijks leven en ik heb zelf, op latere leeftijd, totaal onverwacht, een ernstige crisis doorgemaakt."

"Deze periodes liggen gelukkig achter ons en ik ben dankbaar dat de dingen zich op een bijzondere manier hebben kunnen herstellen. Het is dan ook vanuit dit inzicht dat ik de tekst nu, vele jaren later, met andere ogen lees."

4.48  is enerzijds een ijzersterke toneeltekst maar anderzijds ook een authentieke, precieze en ontroerende poging om processen te beschrijven die zich afspelen in dat grotendeels onzichtbaar gebied tussen bewustzijn en onderbewustzijn, tussen eenzaamheid en dialoog, tussen liefde en agressie, tussen zwemmen of verzuipen. 

"Sarah wilde duidelijk maken dat psychisch lijden misschien pathologisch is maar daarom niet onlogisch"

De tekst van 4.48  wordt geheel ten onrechte als afscheidsbrief gelezen, zegt Debosschere. "Het feit dat de schrijfster na het schrijven ervan zelfmoord pleegde, wierp een schaduw over de lezing van deze tekst. Ik voel de noodzaak om mij hevig tegen deze lezing te verzetten. Onlangs vond ik een interview met haar broer dat me diep trof. Hij bevestigt de noodzaak die ik voel om die fatalistische lezing te weerleggen. Niemand is in staat te weten welk gevoel tot welk woord leidt en welk woord tot welke actie.” 

OVER DE MAKERS

Marc Vanrunxt en Sara De Bosschere leerden elkaar kennen in het café van cultuurhuis Monty in Antwerpen. Daarna gingen ze kijken naar elkaars werk aldaar en raakten ze geïnteresseerd en geïntrigeerd door mekaar. Dit resulteerde in 2013 in de korte, heftige samenwerking Lust for life, een liefdesverklaring middels tekst, dans en muziek. Voor 4.48  werken ze opnieuw samen. Sara De Bosschere benaderde Vanrunxt voor artistiek- en bewegingsadvies bij deze productie in een dramaturgie van Koen Tachelet. Zoals steeds in zijn engagementen met andere makers wil Vanrunxt ook dit keer diep binnendringen in dit werk met zijn visie op tijd en duur, ruimtegebruik en présence.